Kangur rudy (Macropus rufus) to największy przedstawiciel rodziny kangurowatych i jednocześnie największy torbacz na świecie. Znany z imponujących skoków, charakterystycznego umaszczenia oraz życia w rozległych, suchych rejonach Australii, stanowi ikonę kontynentu i symbol jego dzikiej przyrody.

Wygląd i cechy charakterystyczne

Samce kangura rudego osiągają imponujące rozmiary – mogą mierzyć nawet do 2 metrów długości (wraz z ogonem) i ważyć ponad 90 kg. Samice są znacznie mniejsze, zwykle nie przekraczają 35 kg. Jak sugeruje nazwa, futro kangura rudego ma rdzawo-czerwony odcień, choć samice bywają bardziej szarobrązowe. Charakterystyczna jest również silnie umięśniona tylna część ciała, szczególnie tylne nogi, które umożliwiają wykonywanie długich, potężnych skoków – nawet do 9 metrów w dal i 3 metrów wzwyż. Długi, masywny ogon służy jako przeciwwaga i wsparcie podczas poruszania się.

Siedlisko i występowanie

Kangury rude zamieszkują głównie suche i półsuche obszary Australii, od zachodnich pustyń, przez rozległe stepy, aż po trawiaste równiny. Unikają gęsto zalesionych terenów i tropikalnych lasów północno-wschodniej części kraju. Ich przystosowanie do życia w trudnych warunkach klimatycznych sprawia, że świetnie radzą sobie w środowiskach o ograniczonym dostępie do wody. Aktywność wykazują głównie o zmierzchu i w nocy, unikając upałów dnia.

Dieta

Dieta kangura rudego składa się głównie z traw i roślin zielnych. Ich układ pokarmowy, podobnie jak u przeżuwaczy, umożliwia trawienie bogatych w celulozę roślin, a żołądek ma zdolność fermentacji treści pokarmowej. Kangury potrafią przetrwać długie okresy bez bezpośredniego dostępu do wody, czerpiąc ją z pokarmu i wytwarzając wodę metaboliczną.

Rozmnażanie i wychowanie młodych

Kangury rude to torbacze – ich młode rodzą się bardzo niedojrzałe, zwykle po około 33 dniach ciąży. Noworodek, wielkości ziarnka fasoli, wspina się samodzielnie do torby lęgowej matki, gdzie przez następne kilka miesięcy dojrzewa, ssąc mleko. Samica kangura ma niezwykłą zdolność – może jednocześnie karmić dwa młode w różnym wieku, produkując mleko o różnym składzie dla każdego z nich.

Co ciekawe, kangury posiadają zdolność tzw. „zahibernowanej ciąży” (ang. embryonic diapause). Jeśli w torbie matki przebywa już jedno młode, zarodek drugiego może pozostawać w uśpieniu aż do momentu, gdy torba znów będzie wolna. To biologiczne przystosowanie pozwala samicom zachować wysoką płodność w trudnych warunkach środowiskowych.

Zachowanie i społeczeństwo

Kangury rude żyją zwykle w luźnych grupach zwanych „mobami”, składających się z kilku do kilkudziesięciu osobników. W obrębie grupy występuje hierarchia – dominujący samiec ma największe szanse na rozmnażanie. Walki między samcami przypominają „boks” – przeciwnicy stają na tylnych nogach i uderzają się przednimi łapami, czasem kopiąc potężnymi tylnymi kończynami.

Ciekawostka

Choć kangury kojarzą się z wolnością i naturą, w niektórych częściach Australii są uznawane za szkodniki. Ich populacja może gwałtownie wzrastać w sprzyjających warunkach, co prowadzi do nadmiernego wypasu i konfliktów z rolnikami. W związku z tym w niektórych rejonach prowadzi się kontrolowany odstrzał, a mięso kangura trafia na rynek jako źródło chudego białka.